နားလည္လက္ခံမႈ

ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတဲ့ စကားေလးသံုးလံုးဟာ တကယ္ေတာ့ လူေတြရဲ့ ဘဝမွာအေရးသိပ္ပါတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီအခ်ိန္ထိ အသက္ဆက္ရွင္ ေနနိုင္တာ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ ေၾကာင့္ပဲ။ တျခားကြ်န္ေတာ္လုိ႔ ေဝဒနာရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကြ်န္ေတာ္လို ကံေကာင္းေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္မိတာပါ။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒီေရာဂါ စျဖစ္မွန္းသိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃)ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အမိုးက ေဆးရုံက ထမီအစိမ္းဝတ္သူနာျပဳ ဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။ အပါးကေတာ့ သူတို႔မိဘဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္လုပ္ခဲ့တဲ့ မုန္႔လုပ္ငန္းကိုပဲ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနသူ တစ္ေယာက္ပါ။ သမီး (၃) ေယာက္ေအာက္က အေထြးဆံုးသား ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အိမ္မွာဘာမဆိုလိုတရခဲ့ပါတယ္။

ကိုယ္က်င္လည္ေနထိုင္ရတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက က်ဥ္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ျပီး ကြ်န္ေတာ္အသက္ (၁၇) နွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆြယ္တာနဲ႔ ရွမ္းကမ္း (ထိုင္းနိုင္ငံ) ကို လာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားေတြလို အလုပ္လုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးလဲ ရွိခဲတာ မဟုတ္ဘူး။ စမဖတ္ခ်င္တာရယ္၊ တျခားျမိဳ႕ရြာမွာ အေတြ႔အၾကဳံသစ္လိုခ်င္တာရယ္နဲ႔ပဲ ေရာက္သြားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံေတြလဲကုန္ ေရႊေတြလည္း ကုန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အလုပ္စလုပ္ခဲ့ရတယ္။ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က အပင္ေတြကို မနက္ေရေလာင္း၊ ေပါင္းသင္ရတဲ့အလုပ္။ အလုပ္အားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ျခံနားက အရက္ဆိုင္သြား အရက္ေသာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရက္ေသာတာက အနံ႔ရေတာ့ အလုပ္ရွင္က သိျပီး ျပႆနာျဖစ္၇တာနဲ့ တျဖည္းျဖည္း ေဆးသံုးျဖစ္သြားတာ။

ျခံမွာပဲ အတူတူအလုပ္လုပ္တဲ့ အကိုၾကီးတေယာက္က အရင္ကတည္းက ေဆးခ်တယ္။ သူ႕အဆက္အသြယ္နဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ေရာ တျခားအတူတူလုပ္တဲ့ ၅ ေယာက္စလံုးေရာ ေဆးသံုးျဖစ္သြားတယ္။ လုပ္ခရသမွ်က အဲဒီ ထဲပဲ ေရာက္သြားၾကေတာ့တာေပါ့။ အဆင့္ျမင့္ လာျပီး အေၾကာထဲ ထိုးသြင္းတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အပ္ကလည္း ၾကံဳသလိုအဆင္ေျပသလိုပါပဲ။ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ထိုးၾကတာပဲေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လူကေဆးမသံုး ရရင္ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရြးစရာက အမိုးအိမ္ပဲေပ့ါ။ ဆိုးလို႔မိုက္လို႔ ဝျပီေလ။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာတာကိုပဲ အိမ္ကအားလံုးက ဝမ္းသာလို႔၊ ကြ်န္ေတာ္ထြက္သြားတဲ့ သံုးႏွစ္နီးပါးမွာ အမိုးအေတာ့္ကုိ အိုစာသြားတယ္။

အိမ္ေရာက္ျပီး သံုးေလးရက္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ဖားလို္က္တယ္။ လက္ဖ်ံေပၚက  အပ္ရာေတြက ယားလုိ႔ ကုတ္ရင္ဖဲ့ရင္းနဲ႔ အနာေတြဗလပြနဲ႔ ျဖစ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္အနာေတြက ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုးလာတယ္။ ပါလာတဲ့ ေဆးကလဲ ေခြ်တာသံုးတာေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ကတည္းက အျပင္ကိုလည္း မထြက္နုိင္ေတာ့ဘူး။ ေဆးမသံုးရရင္ ကြ်န္ေတာ့္ တကိုယ္လံုးဟာ ေညာင္းကိုက္ျပီး အေတာ့္ကို မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနျပီး၊ ဖ်ားတာထက္ အဲဒီေဝဒနာက ပိုဆိုးတာ။ ေနာက္ဆံုး ေဆးျဖတ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ေဆးရုံတင္ရင္းက အိတ္ခ်္အိုင္ဗီ ေရာဂါပိုး ရွိေနျပီ ဆိုတာသိလိုက္ရတယ္။

အမိုးရဲ့သားျဖစ္ခြင့္ရတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ။ အမိုးက ကြ်န္ေတာ္မွာ ေရာဂါပိုးရွိေနျပီ ဆိုတာကို ေသခ်ာေျပာျပပါတယ္။ လူသားေတါ အားလံုးရဲ့ ေနာက္ဆံုးနိဂံုးဟာ ေသဆံုးျခင္းပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး သိထားျပီးသားေပမယ့္ ကိုယ့္မွာ ဒီလိုေသနိုင္တဲ့ ေရာဂါတစ္ခု ကပ္ျငိခံေနရျပီလို႔ သိလုိက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို တုန္လႈပ္မိတယ္။ အမိုးကို ဖက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ငိုမိတယ္။ တစ္သက္လံုး ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု အေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုး၊ အနိုင္ယူခဲ့တာ၊ သားတစ္ေယာက္ တာဝန္ေက်ဖို႔ ဆိုတာေတာ့ ေဝးပါေသးရဲ့ဗ်ာ။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသရေတာ့မယ္တဲ့။ အမိုးကေတာ့ တုန္လႈပ္တဲ့ပံု လံုးဝမျပဘဲ ခပ္ေအးေအးပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚက အနာေတြကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္ ေဆးထည့္ေပးရင္းက အပါးနဲ႔ အစ္မေတြကုိ ကြွန္ေတာ့ေရာဂါအေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္မယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့အေနနဲ႔ သိပ္စိတ္မပူမိေပမယ့္ အစ္မေတြရဲ့ သေဘာထားကေရာ၊ သူတို႔အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၾက၊ အလိုလိုက္တတ္ၾကေပမယ့္ ဒီလိုေရာဂါမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပီဆိုတာသိရင္ ကြ်န္ေတာ့ကို ဘယ္လိုသေဘာထားၾကမွာလဲ။ အမိုးက ကကြ်န္ေတာ့ကို ျဖစ္လာျပီးမွ ရဲရဲရင္ဆိုင္ရမယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ နားလည္ေပးမႈက ကိုယ့္ရဲ့စိ္တ္ဓာတ္ေရးရာအတြက္ အရမ္းအေရးၾကီးတယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔က အမိုးတာဝန္ထားဖို႔လည္း ေျပာျပပါတယ္။

အမိုးရဲ့ စည္းရုံးေရးေကာင္းလုိ႔လား၊ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္တဲ့ခ်စ္စိတ္ေတြေၾကာငး္လားေတာ့ ေျပာတတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚမွာ မိသားစုအားလံုးက သာမန္ေရာဂါတခုကို ခံစားေနရတဲ့ လူမမာတစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံၾက သလိုပဲ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေဖးေဖးမမ ရွိၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ကတည္းက အိမ္မွာပဲ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ကူေနတဲ့ အစ္မအၾကီးဆံုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အနီးကပ္ သူနာျပဳေပါ့။ အမိုးက ဘယ္လိုျပဳစုေပးရမယ္ဆိုတာ သင္ျပေျပာျပေပးတာ။ ေဆြးေႏြးညွိနိႈင္း အၾကံေပးျခင္းသင္တန္း တက္ဖူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုရားေက်ာင္းက သင္းအုပ္ဆရာေပါလ္နဲ႔လည္း ေဆြးေႏြး အၾကံယူျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္ကိုလာျပီး စကား စျမည္ေျပာတတ္ၾကသလို၊ တျဖည္းျဖည္းနဲပ အားငယ္စိတ္ဓာတ္က်တဲ့စိတ္ကို ထိ္န္းခ်ဳပ္လာနုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဓမၼစာအုပ္ေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ခြန္အားပါပဲ။ အမိုးတို႔ အစ္မတို႔ကို ဘာမွမေျပာျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာေပါလ္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ ခံစားခ်က္ေတါကို တစ္စတစ္စ ရင္ဖြင့္ျဖစ္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုးခဲ့ေတခဲ့တာေတြ အေပၚ ေနာင္တရတာေတြကိုေရာ၊ မိဘအေပၚကို ကြ်န္ေတာ္တာဝန္မေက်တာေတြအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ေဒါသျဖစ္မိတာေတါကိုေရာ အစံုပဲ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆင္ေရယုန္ေတြ သက္ေတာ့သက္သာ လာပါတယ္။ ေပ်ာက္သြားမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့ဘူး။ အစ္မက မရြံမရွာပဲ အနာကို မနက္တခါ၊ ညတစ္ခါ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေဆးလိမ္းေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အနာေတြဟာ သူရဲ့ဇြဲနဲ႔ စိတ္ရွည္မူေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ဘူး၊ ခုေတာ့ အနာရြတ္ဘဲရွိပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ပဲ ကိုယ့္မွာ ဒီေရာဂါရွိေနတဲ့အတြက္ ထူးျပီးရွက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အနာသက္သာသြားကတည္းက ဘုရားေက်ာင္း သြားတက္တယ္။ ေရာဂါအေၾကာငး္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ လာေဟာေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပါ လူငယ္ေတြ မူးယစ္ေဆးမသံုးစြဲၾကဖို႔ ဝင္ေဟာေျပာခဲ့ပါတယ္။ ခုဆို မနက္ေစာေစာ ထျပီးျခံဝိုင္းထဲမွာ လမ္းေလ်ာက္လာနိုင္ျပီ၊ ဘုရားေက်ာငး္ကိုလည္း ရာသီဥတု သာယာတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မ်ိဳးဆို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အားေပးနႈတ္တာေတြ၊ ေဖးေဖးမမနဲ႔ တမင္သက္သက္ကုိ ကြ်န္ေတာ့္ဆီလာ စကားေျပာၾကတာေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဝမ္းသာအားတက္ရပါတယ္။ စေနေန႔ဆိုရင္ ဘုရားေက်ာင္းတက္နိုင္ဖို႔ နက္ျဖန္မိုးမရြာပါေစနဲ႔၊ ရာသိဥတု သာယာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနမိတတ္လာပါျပီ။

ေဆြးေႏြးခ်က္။

- မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ နားလည္ေပးမႈက လူနာ၏ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အတြက္ အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။
- နားလည္စာနာေပးမႈ၊ လက္ခံၾကည္ျဖဴမႈ၊ ကူညီေဖးမမႈတို႔ျဖင့္ လူနာ၏ သေဘာထား၊ ခံယူခ်က္၊ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာမႈကို ျမွင့္တင္ေပးနိုင္ပါမည္။
- ပတ္ဝန္းက်င္၏ လက္ခံနားလည္ေပးမႈက လူနာ၏ စိ္တ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခအေနမ်ားကို မ်ားစြာတိုးတက္မႈရွိေစျပီး အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ အေတြးအေခၚမ်ားကို ခံယူလာေအာင္ ပံပိုုးေပးနိုင္ပါသည္။

ပင္လယ္ျပာျပာမွ ျပန္လည္ေရးသား တင္ျပထားပါတယ္................

ပင္လယ္ျပာျပာ - နားလည္လက္ခံမႈ