ဆင္းရဲျခင္းမႇ အစျပဳခဲ့သည္

ကားရပ္ရန္ေနရာ (parking) ျပႆနာေၾကာင့္ ကိစၥႀကီးငယ္ မရႇိဘဲ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္သို႔ မေရာက္ျဖစ္သည္မႇာ ၾကာၿပီ။ ၃၈ လမ္း၊ ပန္းဆိုးတန္း၊ လမ္း ၃၀၊ အေနာ္ရထာလမ္း၊ မဟာဗႏၶဳလလမ္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း ၀န္းက်င္သို႔ မသြားမျဖစ္ သြားရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ပါကင္တစ္ေနရာရဖို႔ အေတာ္ရႇာၿပီးမႇ သြားလိုရာ သြားႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ကိစၥမရႇိဘဲ ၿမိဳ႕လယ္၀န္းက်င္သို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ျပန္လွ်င္လည္း ပလက္ေဖာင္းေတြက လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ မ ေကာင္း။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမႇာ ပလက္ေဖာင္း ေက်ာက္ျပားေတြက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ တခ်ဳိ႕ေနရာမႇာေတာ့ ေျမေအာက္ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေတြ၊ ေရပိုက္ေတြ တူးေဖာ္ထားၿပီး နဂိုအတိုင္း ျပန္ခင္းမထားေတာ့၍ ခ်ဳိင့္ႀကီး က်င္းႀကီးေတြ ကာလရႇည္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ခရီးသြားတို႔က ထိုက်င္းမ်ား၊ ခ်ဳိင့္မ်ားကို ေက်ာ္ကာ၊ ခြကာ သြားၾကရသည္။ သည္ၾကားထဲ ပလက္ေဖာင္း ေစ်းသည္မ်ားက ပလက္ေဖာင္း၏ ဟိုဘက္ျခမ္း သည္ဘက္ျခမ္း ပိတ္ဆို႔ကာ ေစ်းေရာင္းေနၾကသျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ပလက္ေဖာင္းမ်ားမႇာ ေစ်းတန္းႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္၍ လမ္းေလွ်ာက္မရေတာ့။ တစ္ေနရာ အျမန္ေရာက္လို အျမန္သြားလိုလွ်င္ ကားလမ္းမေပၚ ဆင္းေလွ်ာက္ရသည္။ လမ္းမေပၚ က်ျပန္ေတာ့လည္း ယာဥ္ေက်ာအတိုင္း မေမာင္းဘဲ ေက်ာ္ခြေမာင္းလာသည့္ 'ယာဥ္' အႏၲရာယ္ကို သတိထားရ ျပန္ေသးသည္။
ပလက္ေဖာင္း ေစ်းသည္မ်ားေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ားက လမ္းမေပၚ ဆင္းေလွ်ာက္၊ လမ္းမေပၚက ယာဥ္မ်ားက ခရီးသည္ကို ေရႇာင္တိမ္းေမာင္း။ သည္လိုႏႇင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ႀကီး စည္ကားေနခဲ့သည္မႇာ အတန္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ယခုေတာ့ လမ္းၾကားေစ်းသည္ ေတြကို ညေန ၃ နာရီ အထိ ေစ်းမေရာင္းရဟု တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ စည္းကမ္း ထုတ္ျပန္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ရာ နံနက္ပိုင္း ညေန ၃ နာရီ ၿမိဳ႕လယ္ ပလက္ေဖာင္းမ်ား ေပၚမႇာ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ တစ္ေန႔က ၃၉ လမ္းတြင္ ပါကင္ထုိးၿပီး အေနာ္ရထာလမ္း အတိုင္း လြစၥလမ္း(ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း)၊ ပန္းဆိုးတန္း၊ ဆူးေလ၊ ေရႊဘံုသာ အထိ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရာ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ မရႇိေတာ့၍ အေတာ္ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ ဟိုတုန္းကဆိုလွ်င္ ၃၈ လမ္းထိပ္ တစ္၀ိုက္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း တစ္၀ိုက္ ပန္းဆိုးတန္းမႇ ဆူးေလ အထိ ပလက္ေဖာင္းေပၚမႇာ တိုးႀကိတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကလည္း အစံု။ ရာသီေပၚသီးႏႇံ ေရာင္းခ်သူမႇ အစ၊ ၀က္သားဒုတ္ထိုး လက္သုတ္စံု ေရာင္းသူ အလယ္၊ ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာသည္ အဆံုး တစ္အုန္းအုန္း ေရာင္းခ်ေနရာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ႀကီး စည္ကားေနေသာ္လည္း အေတာ္ေလး ဗ႐ုတ္ဗရက္ ႏိုင္လႇေသာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနသည္။
ယခုတေလာ ေရးသား ေျပာဆိုေနၾကေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားထဲတြင္ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ ကိစၥလည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ သည္ကိစၥႏႇင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကလွ်င္ ျမန္မာ့႐ုပ္သံတြင္ ျပသေနေသာ
'စကားနပန္း'လို၊ 'လမ္းေဘး ေစ်းေရာင္းတာ ေကာင္းတယ္'၊ 'လမ္းေဘးေစ်းေရာင္းတာ မေကာင္းဘူး' ဆိုၿပီး လူရႊင္ေတာ္ေတြကို စကားနပန္း သတ္ခိုင္းရမလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ ျပႆနာမႇာ အစိုးရ အဆက္ဆက္၊ ေခတ္အဆက္ ဆက္ရင္ဆိုင္လာရေသာ ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ယခုထိ ေျပလည္မႈ မရေသး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမႇာ ျမဴနီစပယ္ႏႇင့္ ေစ်းသည္ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနၾကတာ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ 'ဟိုမႇာ ဂဠဳန္ေတြ လာေနၿပီ' 'ေျပးေျပး' ဆိုၿပီး ျမဴနီစပယ္ တာ၀န္ရႇိသူေတြက လိုက္၊ ေစ်းသည္ေတြက ေျပး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျမင္ကြင္းေတြ။ ေနာက္က်ေတာ့လည္း လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြက ပလက္ေဖာင္းေပၚက အလွ်ဳိလွ်ဳိ ျပန္ေရာက္လာစၿမဲ။ သည္ဘက္ေခတ္မႇာ က်ေတာ့ 'စည္ပင္ရဲ' ဆိုၿပီး ယူနီေဖာင္း၀တ္ ၀န္ထမ္းေတြ ေပၚလာသည္။ စည္းကမ္းေတြ ခ်မႇတ္၊ ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးမႇာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ စည္ကားျမဲ၊ စည္ကားဆဲ။

အႏႇစ္ခ်ဳပ္ရလွ်င္ အရာအားလံုးသည္ 'ဆင္းရဲျခင္းမႇ အစျပဳခဲ့သည္' ဟုပဲ ဆိုရမည္။ ဆင္းရဲၾကသည္။ အလုပ္အကိုင္ မရႇိ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရႇိ။ အားကိုးရာ မရႇိ။ လမ္းမေပၚ ေစ်းတက္ေရာင္းေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပသည္။ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး စိုျပည္သည္။ အိမ္က ကေလး ေက်ာင္းထားႏိုင္သည္။ သည္ပလက္ေဖာင္းေလးက သူတို႔ဘ၀။ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ .  .  .

လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြကလည္း လမ္းေဘးေစ်းသည္ ပါပဲ။ သူတို႔ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ မျဖစ္မေန ပလက္ေဖာင္းေပၚမႇာ ေစ်းတက္ေရာင္းရသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ပလက္ေဖာင္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ မရေအာင္ ပိတ္ဆို႔ ေရာင္းခ်တာကေတာ့ ခရီးသြားေတြ အတြက္ ၿငိဳျငင္စရာ ျဖစ္လာသည္။ ၃၈ လမ္းထိပ္က သစ္သီးဆိုင္တခ်ဳိ႕ ဆိုလွ်င္ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေက်ာ္ၿပီး လမ္းမေပၚ ဗန္းခင္းထားသည္။ လမ္းထဲ ကား၀င္ဖို႔ သူတို႔ေစ်းဗန္းကို ေရႇာင္တိမ္း ေမာင္းႏႇင္ရသည္။ လြစၥလမ္း (ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္း) ထိပ္မႇာေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီဆိုလွ်င္ မီးခြက္ေစ်း ဆိုၿပီး သားငါးပုစြန္ေတြ လမ္းမေပၚ ခ်ေရာင္းေနတာ ညီေစာ္နံလြန္းလႇသည္။ တခ်ဳိ႕က ထင္းမီး တၿမိဳက္ၿမိဳက္ျဖင့္ ဆီေၾကာ္အိုးႀကီး လမ္းမေပၚခ်ကာ အေၾကာ္ ေၾကာ္ေရာင္းေနသည္။
ယခု ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္အသစ္ တက္လာေတာ့ သည္ျပႆနာ ေျဖရႇင္းသည့္ အေနျဖင့္ ညေန ၃ နာရီ မတိုင္မီ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေစ်းမေရာင္းရဟု အမိန္႔ ထုတ္လုိက္သည္။ ကာလ အတန္ၾကာေအာင္ သည္ပလက္ေဖာင္းကို အမႇီျပဳ၍ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး ေျဖရႇင္းေနၾကေသာ ေစ်းသည္မ်ားဘက္မႇ အသံ ထြက္လာသည္။ 'သူတို႔ ဒုကၡေရာက္ေနၾကၿပီ'၊ 'ေစ်းမေရာင္းရသျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ထိခိုက္ရသည္'ဟု အသံ ထြက္လာသည္။ သူတို႔ဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မမႇား။ သူတို႔၏ စီးပြားေရး အသိုက္အၿမံဳကေလးကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္ႏႇင့္ တူ၏။ ပလက္ေဖာင္းမ်ား ေပၚမႇာေတာ့ အေတာ့္ကို ရႇင္းသြားသည္။ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရသြားသည္။
စည္ပင္၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ညေန  ၃ နာရီ မထိုးမခ်င္း ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚမႇာ ဟိုတစ္စုသည္တစ္စု ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကရသည္။ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ အေနာ္ရထာ၊ ဗႏၶဳလ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚ ေစ်းတက္မေရာင္းရသျဖင့္ လမ္းၾကားေတြထဲမႇာ ျဖစ္သလို ကပ္ရပ္ၿပီး ေနၾကတာ ေတြ႕ရသည္။ ညေန ၃ နာရီထိုးမႇ အဓိက ပလက္ေဖာင္းေပၚ သူတို႔ ျပန္တက္လာၿပီး ေစ်းေရာင္းၾကမည္။ ယခု ေလာေလာဆယ္မႇာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ မေကာင္းေသာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ပလက္ေဖာင္း ေက်ာက္ျပားေတြကို ခြာၿပီး အသစ္ ျပန္ခင္းဖို႔ လုပ္ေနတာေတြ ေတြ႕ရသည္။ ပလက္ေဖာင္း ေက်ာက္ျပားေတြကလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ ခင္းခဲ့ၾကၿပီးသား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခင္းထားေသာ ပလက္ေဖာင္းက ေျမေအာက္ဓာတ္ႀကိဳး ေပါက္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေရပိုက္ ေပါက္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း တူးဆြခံရၿပီး စနစ္တက် ျပန္မခင္းဘဲ သည္အတိုင္း ပစ္ထားၾကေသာ အခါ နဂိုအတုိင္း ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ျပန္ျဖစ္သြားၾကတာမ်ားသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္၊ ပလက္ေဖာင္း ေစ်းသည္ ျပႆနာက သည္ပံုစံအတိုင္း ေျပလည္သြားဖို႔က မလြယ္ကူလႇ။ စည္ပင္ ၀န္ထမ္းေတြက ဟိုတစ္ဖဲြ႕၊ သည္တစ္ဖဲြ႕ႏႇင့္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္မည္လဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူ မရႇိလွ်င္ သည္ေစ်းသည္ေတြက ပလက္ေဖာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္လာၾကဦးမႇာပင္။ သည္ျပႆနာ ေျဖရႇင္းဖို႔ လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြကို လဟာျပင္ေစ်းလို ေနရာမ်ဳိးမႇာ ေနရာခ်ေပးမည္ဟု ၾကားရသည္။ ထြက္လာေသာအသံက 'လဟာျပင္ေစ်း'လို ေနရာမ်ဳိးးမႇာ သူတို႔ မေရာင္းခ်ၾကတဲ့။ သိမ္ျဖဴ မီးရထား၀င္းထဲက 'ခ်မ္းေျမ့'ေစ်းမႇာ ေနရာခ်ေပးထားတာ ေစ်းသည္ တစ္ရာေက်ာ္ အနက္ ႏႇစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ က်န္သည္တဲ့။ သည္ေစ်းသည္ေတြက သူတို႔ နဂိုအတိုင္း ေရာင္းခ်သည့္ ပလက္ေဖာင္းေပၚကိုပဲ ျပန္သြားခ်င္ေနၾကသည္။ သည္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ ျပႆနာက ဂ်ာေအး သူ႔အေမ ႐ိုက္ေနသည္။
ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ထဲမႇာေတာ့ ေဆာင္းပါးရႇင္ တစ္ဦးက ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ ျပႆနာကို သီးသန္႔ ဇုန္တစ္ခု သတ္မႇတ္ၿပီး အရင္ ျပဳလုပ္ေစလိုသည္ဟု အႀကံျပဳထားသည္။ ယခုလို ၿမိဳ႕နယ္အားလံုး မဟုတ္ဘဲ စံျပၿမိဳ႕နယ္တစ္ခု သတ္မႇတ္ကာ စည္းကမ္းခ်က္ကို စံျပဳၿမိဳ႕နယ္ တစ္ခု အတြက္ပဲ ကနဦး ထားရႇိၿပီး ေဆာင္ရြက္ေစလိုသည္ဟု အၾကံျပဳထားသည္။ စံျပၿမိဳ႕နယ္မႇာ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ ရႇင္းလင္း၊ လမ္းစည္းကမ္း၊ ယာဥ္စည္းကမ္း အစစအရာရာ တိုးတက္မႈ ရႇိလာမႇ ေနာက္ထပ္ ၿမိဳ႕နယ္ တခ်ဳိ႕ကို ထပ္မံ တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ တိုက္တြန္းထားသည္။ သည္အၾကံျပဳခ်က္ကလည္း စဥ္းစားစရာ ေကာင္းပါသည္။
တစ္ခုေကာင္းလွ်င္၊ တစ္ခုမေကာင္း ဆိုသလို ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေစ်းေရာင္းေနၾကသူတို႔၏ စား၀တ္ေနေရး ျပႆနာ။ သူတို႔အတြက္ စား၀တ္ေနေရး အခက္ႀကံဳရၿပီ။ လူမႈ ဒုကၡေတြႏႇင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရၿပီ။ သည္ျပႆနာကို ဘယ္လို ရႇင္းမည္လဲ။
အလံုးစံုကို အႏႇစ္ခ်ဳပ္ရလွ်င္ အရာအားလံုးသည္ 'ဆင္းရဲျခင္းမႇ အစျပဳခဲ့သည္'ဟုပဲ ဆိုရမည္။ ဆင္းရဲၾကသည္။ အလုပ္အကိုင္ မရႇိ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရႇိ။ အားကိုးရာ မရႇိ။ လမ္းမေပၚ ေစ်းတက္ေရာင္းေတာ့ အထုိက္အေလွ်ာက္ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပသည္။ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး စိုျပည္သည္။ အိမ္က ကေလး ေက်ာင္းထားႏိုင္သည္။ သည္ပလက္ေဖာင္းေလးက သူတို႕ဘ၀။ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။
ဆင္းရဲျခင္းက လူတို႔ကို Desperate ျဖစ္ေစသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အက်င့္သီလ၊ စာရိတၲတို႔ ခြၽတ္ယြင္း တိမ္းပါးလာသည္။ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈ မရႇိၾကေတာ့။ ပရမ္းပတာ အသြင္ ေဆာင္လာသည္။ အၿမီးက်က္ အၿမီးစား၊ ေခါင္းက်က္ေခါင္းစား ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ အရင္းခံမႇာ ''ဆင္းရဲျခင္း''မႇ အစျပဳခဲ့သည္။ ေလာင္းကစား ပေပ်ာက္ေရး စီမံခ်က္ေတြ ခ်သည္။ ႏႇစ္လံုး၊ သံုးလံုး၊ တစ္လံုးမႇ အစ ေလာင္းကစား မႇန္သမွ် အေရးယူသည္။ ဟိုအရင္တုန္းကလည္း သည္လိုပဲ စီမံခ်က္ေတြ ရႇိခဲ့ဖူးသည္။ ခ်ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြလိုပဲ လမ္းမေပၚ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ျပန္ေခါင္းေထာင္လာသည္။ ျပႆနာ တစ္ခုရဲ႕ 'ရင္းျမစ္'ကို သိမႇ အေျဖမႇန္ကို ရႇာလို႔ရမည္။ ရင္းျမစ္က 'ဆင္းရဲျခင္း'။
လူအမ်ားစု ဆင္းရဲေနျခင္း ျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရႇင္းေပးႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းသည္သာလွ်င္ ျပႆနာ အားလံုး၏ တစ္ခုတည္းေသာ 'အေျဖ'ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။